ÖĞRETMENİM KURDELE TAKMA BANA

Öğretmenim kurdele takma bana;

Günaydın de, elimden tut,

Taşınsın sıcaklığın,

Okuduğum ilk kelimelere.

Boyamasan da olur elmamı.

Olsun, kızarmasın elmam;

Üzülür belki arkadaşlarım.

Öğretmenim kurdele takma bana;

Yanımda kal, Yaptığım resme bak.

“Bunu da öğretmenim, bunu da ben yaptım!”

Diyeyim sana.

Gülüşünü çizeyim, resim defterime.

Koymasan da olur resmimi,

Güzel resim köşesine,

Hem, hepimizin resmi sığmaz ki!

Öğretmenim kurdele takma bana;

Sevgiyi öğret.

Barışı, umudu, aydınlığı…

Kaldırdığım parmağı gör.

Korkmadığımı söyleyeyim, karanlıklardan,

Işığınla kucaklayayım evreni.

Yıldız atmasan da olur,

Güzel yazı defterime.

Güneşim ol yeter ki,

Üşüdüğüm zamanlarda.

Öğretmenim kurdele takma bana;

Çiçekler tak saçıma.

Her gün kokunu bırak, sınıfta,

İlk ben geleyim okula,

İlk ben kucaklayayım seni, herkesten önce.

Kurdele takmasan da olur, yakama,

Kanatlarım ol, uçurumlarda,

Yükselirken yanımda kal,

En yüksekten senin sesinle söyleyeyim;

Aydınlık Türkiye’nin şarkısını…

Alpay CAVLAK