Kitaba dalmışım. Yanı başımda birinin tok bir sesle selamını işittim. Dönünce yaşlı bir amca olduğunu fark ettiğim kişinin selamını aldım.

    -Yeğenim sen de bizim oralardansın değil mi ? Almanların soyunup yattığı bu parklarda düzgün kıyafetle kitap okuduğuna göre!

    Amcanın konuşmalarından pek uygun bir yerde oturmadığımı anladım. Fakat buralara geleli çok oldu. Her türlü görüntüye alışmıştım.

    Amca yandaki bankı göstererek;

    -Biraz sohbet edelim, ama ben yerde oturamam , ayaklarım ağırıyor. Şu banka oturalım istersen. Eşyalarımı toplayıp kalktım. Belli ki anlatacak çok şeyi vardı. Kendisinin Yozgat -Yerköy’lü olduğunu ve 37 yıldır Berlin’de yaşadığını söyledi. Ben de kendimi tanıttım. Konsoloslukta çalıştığımı, öğretmen olduğumu anlayınca konuşmaya devam etti. Çektiği zorlukları, acıları, çaresizlikleri, kaybolmakta olan gençliği, geleceği, yeni nesilleri… Yaşamış birinin ağzından bütün çıplaklığıyla “Alamanya “ gerçeği dökülüyordu. Amca çok dolmuş. Bir çok şeyi kabullenemiyor,isyan ediyor, sitem ediyor, kendi devletine, Alamanlara.

     Anlatacaklarının bitmediği belliydi. Özür dileyerek derse gitmek zorunda olduğumu söyleyip izin istedim.

    -Ben her hafta bu okula geliyorum . Gelecek hafta inşallah görüşür, sohbetinizi dinlerim.

    - Ben buralardayım. Yozgatlı Hasan dersen bizimkilerin hepsi tanır.

    Sonraki haftalarda amca sanki orada bekliyormuş gibi buluştuk, sohbetimiz devam etti. Bu sohbetlerin birisinde, kalemi kağıdı çıkarıp söylediklerini kısa kısa yazmaya başladım. Evde sakin bir kafayla okuyunca ilginç geldi ve şiir şeklinde düzenleyerek yazmaya çalıştım. Şiirin bir nüshasını amcaya da verdim, hoşuna gitti. Sesi hala kulaklarımda:

   -Yeni nesillere sahip çıkın oğul….

ALMANYA'DAKİ  BİRİNCİ NESİL'E

Ben köydeyken var ya oğul, ben köydeyken...

Sular bir başka çağıldar, çiçekler başka açardı.

Hele beni görecektin sen, beni..

Düğünlerin pos bıyıklı delikanlısıydım,

Kıratımın nal sesleri bile yetişemezdi bana.

İki gözlü toprak damlı bir evimiz vardı ama...

Öylesine mutluyduk ki sorma gitsin.

Ah! O geçim sıkıntısı derler ya sen tattın mı ?

Sahi tanıdın mı o illeti ?

Getirdi bizleri o yağız çağımızda buralara.

Hem de ne hayallerle taşıdı bizleri...

Sonra neler yaşatmadı ki öldüresiye.

Yabancılığı, yalnızlığı, dilsizliği bey oğlum, dilsizliği...

Ve ... Dilini bilmediğin insanlarla dostluğu.

Hani kapılar dönüyor diye kaçardık,

Merdivenler yürüyor diye korkardık,

Ekmek alamazdık, su isteyemezdik.

Hey gidi  günler...

Anlatılması kolay, yaşanması zor yıllar...

Geçti gitti uzunca yıllar da burukluğu geçmedi.

Dost olduk bu insanlarla, paylaştık her şeyi.

Bakınca geriye efkarlanıyorum, özlüyorum bir şeyleri.

Bir de bu güne bakınca korkuyla gururu birlikte  duyuyorum.

Gelecekten korkuyorum, içim burkuluyor.

İş sizlere kalıyor bey oğlum, sizlere,

Sahip çıkın neslimize, kültürümüze.

Biz çok şeyler gördük,çok şey yaşadık.

Artık son çağlarımızı yaşıyoruz.

İçimizde sakladığımız emanet duyguları yaşıyoruz.

Yetişen nesillerimizle endişeyi ve gururu birlikte yaşıyoruz.

En çok  da içimizi yakan hasreti yaşıyoruz.

Toprak damlı evimizdeki bazlamanın,

Yayıkta çalkalanan soğuk ayranın,

Çağıldayan suları kana kana içmenin,

Velhasıl... Anadolunun hasretini yaşıyoruz.

Hem de  özlemiyle kavrularak...

Engin  ASAN

BERLİN