Yarın 19 Eylül. Okullar  açılıyor. Meslekte bayağı uzun bir yol almış birisi olarak bu duyguyu defalarca  yaşadım. Her defasında sanki ilk defa başlıyormuşum hissine kapılarak....

İlk gün birinci sınıfa başlayan öğrencilerin heyecanı bir başkadır. Tabii anne ve  babalarının ki daha bir başkadır. Hatta daha da fazla. Birinci sınıfa başladığımız bir sene öğrencileri sınıfa aldık, sonra sınıfa girdim ki öğrenciden çok anne baba var. -Karar verin okula kim devam edecek? dedim. Siz mi yoksa çocuklarınız mı? Ya siz çıkacaksınız ya da onlar.  Gülüşme ve şaşkınlık arasında veliler sınıftan çıktılar. Yaşlı bir bey, belli ki büyükbaba. Çıkmak istemiyor ya da bırakamıyor.     -Amca sen de lütfen! diyince dede çocuğa bakarak geri geri sınıftan ( zoraki ) çıkmış akşama kadar da kapıda beklemişti...

Bu sene dördüncü sınıftayız. Yine heyecanlı yine sabırsız.... Biran önce sınıfa kavuşmak istiyoruz. Biri öğretmenine, biri arkadaşına, öğretmen öğrencisine.. Herkesin ortak buluşma yeri sınıf ve ortam.

Okullar insanı hayata hazırlamalı, insana iyi bir hayat hazırlamalı. Velilerimizin ve hepimizin tercihimizi iyi belirlememiz gerekiyor. İyi bir insan mı???  İyi bir meslek sahibi  mi yetiştirmek istiyoruz?

Eğer ikinciyi tercih ediyorsak bir çok kaynak kullanmalı, sınavlara girmeli, netlerini yükseltmeli, bol bol test  çözmeli, sınıftaki sıralaması yükseltilmeli... Muhtemeldir ki başaracaktır.

Ama birinci tercih önceliğimz ise işte o zaman kaynaklara  evet, testlere de evet, herşeye evet  ama  öncelikle  davranış değişikliğine EVET  demeliyiz.

7 yıl eğitim almış bir çocuğun 8. sınıfta bile elindeki çöpü sınıfın ortasına atmasına,  okul bahçelerinin bir türlü çöplerden kurtulamamasına, okul tuvaletlerinin temiz kullanılmamasına, öğrencilerin birbirlerine seviyesizce şakalar yapmasına ve küfürlü konuşmalarına  toplum düzenini sağlamak için belirlenmiş kurallara uyulmamasına bir cevap, bir çare bulmalıyız.

Günümüzde büyükler olduğu gibi çocuklarımız da başkalarını  hesaba katmadan tek başlarına yaşıyorlar.  Arkadaşlık, paylaşma ,affedici olma duygusu giderek zayıflıyor. Çocuklarımız sadece kendi mutluluğunu hesap ederek yaşıyor.

Anneler, Babalar ve Biz Öğretmenler olarak bu güzel yurdumuza öncelikle "kaliteli ve iyi insanlar yetiştirebilmek" ortak paydasında buluşmalıyız.

Yeni eğitim öğretim yılı inşallah ülkemiz ve insanımız için  güzel çalışmalar yapmamıza vesile olur.  İyi bir Eğitim - Öğretim yılı temennisiyle...